ΟΠΕΚΕΠΕ και ΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΑΓΩΓΕΣ
Του Γιώργου Νούτσου*
Δεν θα μιλήσω με ονόματα και στοιχεία. Εξάλλου το κάνουν άλλοι ήδη αυτό με επάρκεια.
Δεν θα σταθώ σε ευθύνες και τον καταλογισμό τους. Αυτές κάποια στιγμή, εφόσον υπάρχουν, επαρκούν και στοιχειοθετούνται, θα τις καταλογίσει η δικαιοσύνη
Θα σταθώ όμως στο ΚΛΙΜΑ…στην ΑΙΣΘΗΣΗ…στην ΠΕΡΙΡΡΕΟΥΣΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ, που όλα μαζί αναδύουν μια περίεργη μπόχα μια δυσοσμία, που θέλοντας και μη τραβά την προσοχή σου και σε βάζει σε σκέψεις…
Κάποιοι μιλάνε για μια διαχρονική ελληνική αδυναμία (βλ. διάχυση ευθυνών)
Κάποιοι άλλοι για εξατομικευμένη ευθύνη (μέσα όμως από έναν αναντίρρητο θεσμικό ρόλο)
Κάποιοι τρίτοι, για μια βαθιά ριζωμένη πραγματικότητα αρπαχτής και ατιμωρησίας (βλ. ανταποδοτικό μικροκομματικό αλισβερίσι κοινωνίας και πολιτικών)
Στο δια ταύτα…Υπάρχει θέμα. Θέμα σοβαρό, που εκ των ενόντων ακουμπά πρωτίστως την σημερινή κυβέρνηση (στα χέρια της έσκασε η βόμβα) και δεν αφήνει άμοιρο ευθυνών κανέναν
αγρότης, ο κτηνοτρόφος, ο ελεγκτής υπάλληλος, η διοίκηση, οι βουλευτές, οι υπουργοί, ο έχων την γενική εποπτεία όλων, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, είναι οι μικροί και μεγάλοι πρωταγωνιστές σ αυτή τη νέα ιλαροτραγωδία, που μέρα με τη μέρα, η πλοκή της αποκτά όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον, παρασέρνοντας στο πέρασμά της λόγια, διακηρύξεις και αξιοπιστία και αφήνοντας (για άλλη μια φορά) εμβρόντητους τους πολύπαθους ιθαγενείς της χώρας που λέγεται Ελλάδα, να αναρωτιούνται, πότε επιτέλους θα μπει ένα τέλος, στην πατενταρισμένη αεριτζίδικη λογική, του “ό,τι φάμε κι ό,τι προλάβουμε”…
Το πολιτικό αδιέξοδο μετά τα παραπάνω είναι δεδομένο. Μια κυβέρνηση “ισχυρή”, μπροστά στην “ανίσχυρη” ανυπαρξία όλων των άλλων. Μεγάλο κακό η μονοκρατορία του ενός. Τεράστιο πρόβλημα η ανυπαρξία εναλλακτικής. Αξεπέραστο ζήτημα η κατ ανάγκην επιλογή του “ενός και μόνου” !
Η δημοκρατία φίλοι μου τρέφεται και ακμάζει μόνο μέσα από την διαλεκτική αντιπαράθεση, την πάλη των ιδεών, την ύπαρξη μιας ισχυρής εναλλακτικής πρότασης πολιτικής, που καταφέρνουν και τιθασεύουν αυτοκρατορικές αντιλήψεις, διατηρούν ζωντανή την πραγματικότητα του ελέγχου και της λογοδοσίας, αποτρέπουν μεσσιανικές λογικές και πρακτικές ανέλεγκτης υπεροψίας
Η κοινωνία βράζει. Η πολιτική αποδεικνύεται ελλιπής. Οι διαφυγές στενεύουν. Τα αδιέξοδα (οικονομικά, κοινωνικά και ηθικά) γιγαντώνονται. Το μέλλον φαντάζει και είναι δυσοίωνο. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι φόβοι μιας “εκτροπής” πάντα ελλοχεύουν, όποια μορφή κι αν ενδύεται…από την απαξία και την απαρέσκεια, έως και την στρεβλή πολιτική επιλογή, έτσι απλά, από αντίδραση και οργή.
Κι όλα αυτά, πολύ απλά, δεν μας αξίζουν…
Ίσως τώρα, περισσότερο από ποτέ, να έχει έρθει η ώρα για μια μεγάλη ανατροπή. Κανόνων, αρχών, προσώπων, προτεραιοτήτων, αξιών και ηθικής. Με την κοινωνία να πρωταγωνιστεί και να αυτοκαθορίζεται. Να ξεπερνά και να επιβάλλει. Εξάλλου, το είπαμε πολλές φορές ίσα με τώρα….
Το ΚΕΝΟ το απεχθάνονται όλοι…και η ζωή και η πολιτική… και σπεύδουν (ακούσια ή εκούσια) και το αναπληρώνουν.
Στην απαρχή αυτής της αντανακλαστικής διαδικασίας, θεωρώ, πως βρισκόμαστε τώρα, καθώς ένα είναι το αναντίρρητο δεδομένο. ΚΕΝΟ ΥΠΑΡΧΕΙ…………!
*πρ. δήμαρχος Γρεβενών, Πολιτικός επιστήμονας
